Selam, yine ben, yine problemlerim. Hayatımdaki her şey yine alt üst oldu. Feci şekilde bağlanma problemi yaşıyorum. Bugün yine beynimdeki çarkları durduramadım. 18 yaşındayım ve size yemin ederim yoruldum..

İki kişiydim. Öncekilere göre biraz daha az. Beynimin ikiye bölünmüş her bir kısmı farklı şeyler söyledi ki genelde daha fazla parçaya bölünür. Sevgilimin beni gelecek planlarına hiç katmaması, bensiz hayaller kurması, bensiz hevesleri olması beni o kadar yaralıyor ki. Çünkü ben onsuz yapamayacağımı düşünüyorum allah beni kahretsin ki tekrar bağlandım. İki aydır hayatımda yoktu. Başkasıyla sevişir başkasıyla konuşurdum sonra o allahın belası çocuk yine girdi hayatıma. Yine inandırdı beni. Ben de ona kapıldım, istediğini aldı, her şey yine eskisi gibi. Ben ona iyi gelmiyorum. Kendimi ve beni böyle hissettiren herkesi öldürmek istiyorum. Tabi önce kendimi ve bunun nasıl mümkün olacağını bile bilmiyorum. Of neyse, vazgeçtim yazmıyorum. Sanki bi sike yarayacak da. Terapilerin ve terapistlerin amına koyayım.

Yazmak da konuşmak kadar benim için alışılagelmişin dışında bir eylem olması sebebiyle zorlanıyorum, mazur görün. Yaşadıklarım fasa fiso diye girmiycem söze, klişelerden nefret ederim. Doğru bile olsalar. Hayatımın bu noktasında fark edilebilir ama sebebi asla anlaşılamayacak çatlakların başını alıp gittiğini ve birle on arasında ne kadar iyi hissettiğimi sorgulayacak olursak üç diyebildiğimi görebiliriz. İlacımı içmedim, saçmalıyorum. Sabah 5.48 ve ben uyuyamadım. Bahar ayları biz borderline hastaları için hiç iyi değil. Sonumun iyi olmayacağını hissedebiliyorum. Muhtemelen bir köşede altın vuruş yapıp gideceğim ama bazen öyle anlar geliyor ki bu söylediklerimi yutuyorum. Mesela, sezer. Benim hayatımdaki elmas. Bana iyi hissettirebilen tek şey ve ben bu elması kaybetmekten deli gibi korkuyorum. Oysa kaybolup gitmeye hevesli. Kendimi ondan uzak tutmaya çalıştım, çalıştım ama beceremedim. Ben, benim dengemi sarsabilecek ritmimi bozabilecek tek şeye kapılarımı sonuna kadar açtım ve yok olmayı bekliyorum.